Waarom Lourdes zieke mensen aantrekt
Lourdes, wanneer men ziek is : om te kunnen geloven dat het onmogelijke mogelijk is…
Vanaf het terras van het Onthaalcentrum Notre-Dame waar zij verblijft in het Heiligdom, kijkt Sasha, een 26-jarige Amerikaanse die aan terminale hersenkanker lijdt, hulpeloos toe hoe het niveau van de Gave de Pau stijgt tijdens de overstroming die Lourdes en omgeving zal teisteren. De Grot werd inderdaad door twee meter water overspoeld, op die 18de juni 2013. Twee dagen gingen voorbij. Twee dagen van intense verwachting voor Sasha, wier ogen op de Grot zijn gericht: zal zij in staat zijn om in de Grot binnen te gaan en de rots te kussen vóór het einde van haar verblijf? Dat is nog haar enige verlangen, haar laatste wens voordat ze zal sterven: dáárvoor is ze de Atlantische Oceaan overgestoken en heeft ze de weinige kracht opgebracht die ze nog heeft. Het water begint terug te trekken. Met een speciale toestemming wordt Sasha de avond vóór haar vertrek in een rolstoel naar de Grot gereden. Ze kust de rots van de grot en bidt er in stilte. Het duurt maar een paar minuten, maar wat is het intens! Sasha kan Lourdes verlaten met de zekerheid dat haar laatste wens in vervulling is gegaan. “Ik ben een wetenschapper”, zegt ze, “ik heb altijd meer in de geneeskunde dan in wonderen geloofd. Maar in mijn geval kan de geneeskunde niets meer doen, dus…”.
Lourdes, wanneer men ziek is : om vrede te vinden…
“Ik ben drie keer aan de dood ontsnapt”, getuigt Sylvie Huchet, een 44-jarige Française uit de Vendée en vaste gast in het Onthaalcentrum Notre-Dame. Eens ben ik naar Lourdes gekomen, gemalen als een graankorrel. Ik werd beademd en lag op een brancard met een morfine pomp. Ik heb maar één ding gevraagd toen ik bij de Grot aankwam: “Moeder Maria, neem me mee naar de hemel!” Diep van binnen had ik nochtans nog wel het verlangen om te leven, maar ik had niet langer de kracht om het lijden te dragen. Ik wilde vrede vinden… voor eeuwig”. In 1992 heeft Sylvie na een verkeersongeluk een nosocomiale ziekte opgelopen, de ‘ziekenhuisziekte’. “Ik ben drager van een stafylokok”, legt ze uit. “Ik heb 44 chirurgische ingrepen ondergaan. Vandaag ben ik erin geslaagd de ziekte te vergeten… maar niet de pijn!” Ze gaat verder: “Ik heb het nodig om naar Lourdes te kunnen komen, ik heb er vertrouwen in. Elke keer ga ik naar de baden en huil ik. Op een dag heb ik hier een echte genezing ontvangen: ik had een abces in mijn hart en het was doorboord. Ik had vergeving te geven en ik was eindelijk in staat die te geven: ik heb werkelijk de genade van innerlijke vrede ontvangen”.
Lourdes, wanneer men ziek is : om geestelijk te herademen…
Het Onthaalcentrum Marie Saint-Frai, in de buurt van de Sint-Jozefpoort van het Heiligdom en beheerd door religieuzen, is een andere logeerplaats waar zieke bedevaarders kunnen verblijven. Daar verblijft Claire Abou Karam, een 30-jarige Libanese vrouw. “Getroffen door een neuromusculaire ziekte die lijkt op myopathie, kon ik met een vliegtuig van Beiroet naar Lourdes komen met de Orde van Malta”, vertelt ze. “Ik ben niet op zoek naar genezing. Ik ben hier om mijn leven van op een afstand te bekijken, om te mediteren over het Woord van God en om de Maagd Maria te ontmoeten in haar Heiligdom”. Haar levensgeluk haalt ze uit haar geloof en uit haar familie: haar moeder, haar zus en broers, en niet te vergeten haar vader, Edouard, die naar de hemel is gegaan en met wie zij zich in Lourdes, in de gemeenschap van de heiligen, heel nauw verbonden voelt. Ze voegt er met een glimlach aan toe: “Liefde sterft nooit”.
Lourdes, wanneer men ziek is : om te ontkomen aan de eenzaamheid…
Mensen die ziek zijn plaatsen hun koffers ook in hotels. Dit is bijvoorbeeld het geval met Dominique Gardeil, 65 jaar oud. Deze Fransman, afkomstig uit Grenoble, verblijft dit jaar in het hotel Arcades. Hij is naar Lourdes gekomen in het kader van bedevaart van Parkinson-patiënten. “Op een dag wilde ik een cheque ondertekenen maar ik kon het niet”, legt hij uit. Dat was het eerste symptoom van de ziekte. Twee maanden later werd de neurologische diagnose gesteld: Parkinson. Ik heb een diepe-hersenstimulatie-ingreep kunnen ondergaan, nu vier jaar geleden. Het heeft geholpen om het vernietigende proces van de ziekte te vertragen”. Dominique is blij nog steeds “in leven” te zijn en “onafhankelijk” te kunnen leven. Hij is de voorzitter geworden van de vereniging die de bedevaart organiseert en ziet Lourdes als een gelegenheid om een sterke tijd te beleven samen met vrienden. Hij preciseert: “De bedevaart geeft me moed en kracht om het dagelijks leven aan te kunnen. Nu, dankzij de ervaring van Lourdes, weet ik dat ik niet langer alleen ben”.
« Wij hebben allemaal nood aan genezing »
“In Lourdes is genezing mogelijk op lichamelijk, geestelijk en moreel vlak. Maar wat Christus bovenal verlangt voor ieder van ons, is geestelijke genezing. We zijn allemaal ziek in ons hart. De geestelijke ziekte is de zonde. We hebben allemaal genezing nodig”. Zo zei Kardinaal Béchara Raï, Libanese maronitische patriarch, in Lourdes.
1 av. Monseigneur Théas
